Aby zabytkowy budynek pozostał widoczny od strony dziedzińca, przestrzeń magazynowa zostanie wzniesiona na pierwszą i drugą kondygnację rozbudowy, uwalniając parter i odsłaniając część historyczną. W przeszklonym parterze zlokalizowano jedynie komunikację: windę oraz klatkę schodową. Elewacja kondygnacji magazynowych, w której odbija się okoliczna zieleń, zaprojektowana została w postaci dwóch pasów pionowych żyletek, wykończonych blachą. Szczególnie oglądane w skrócie perspektywicznym, zielone odbicia tworzą na rytmie elewacyjnym abstrakcyjne wzory. Sama forma budynku, o prostej artykulacji elewacji ma nie stanowić konkurencji dla eklektycznej, gęstej zabudowy dziedzińca Muzeum - a poprzez kontrastowe zestawienie i wytworzenie napięć, wręcz ją podkreślać i wydobywać na pierwszy plan. Ponad kondygnacjami magazynowymi znajduje się wycofana, całkowicie przeszklona, kondygnacja biurowa - niknąca na tle nieba. Ustawiona pod skosem ściana kondygnacji - w przeciwieństwie do kondygnacji niższych, prostopadłych do budynku H - nawiązuje do kierunku ustawienia południowych ścian sąsiednich oficyn, korespondując z pierwotnym podziałem ewidencyjnym działek. Rytm elewacji - od najgęstszego, przez rzadszy, po pozbawioną żyletek ostatnią kondygnację - nieco „odciąża” wizualnie projektowany budynek.

Od strony ulicy Więckowskiego elewacja rozbudowy jest całkowicie przeszklona i pozbawiona detalu, aby nie odciągać uwagi od zabytkowego obiektu. Stanowi dla niego swoiste tło. W szkle, oprócz nieba, odbijać się będą także pełne ściany szczytowe sąsiednich kamienic i ich oficyn. Daje to szansę na stworzenie na ścianach (we współpracy z Miastem Łódź) murali - nawiązujących do ogrodowego charakteru dziedzińca muzealnego - znajdujących swoje przedłużenie w odbiciach na szkle elewacyjnym. Nocą, ciekawym efektem mogłoby być delikatne podświetlenie rzeźb składowanych we wnętrzu magazynu, znajdującego się na drugiej kondygnacji projektowanej rozbudowy - ukazujące przechodniom funkcję budynku i zapraszające do zwiedzenia ekspozycji Muzeum.